Els Voorhoeve: NOOIT TE OUD OM TE LEREN
Onze eerste veedrijver was……nee, geen border collie. Wèl een Vlaamse Koeienhond. Een prachtig teefje: stoer, stevig, stabiel, kalm, een trage leerder hetgeen gecompenseerd werd door een geheugen als een olifant, en een allerbeminnelijkst karakter.
Dus, 12 jaar later, kwam er wéér een koeienhond. Geen beter ras immers dan die pure echte Bouvier, en zéker als je in Wapenveld midden tussen het echte roodbonte IJsselvee woont. Man,hond en ik waren tevreden volk. Tot helaas steeds meer lawaai,drukte,nieuwbouw en verkeer zich aandiende.
En toen…zetten wij ons leven op de kop, ook al beseften we toen nog niet volledig hoe ingrijpend onze keuze zou zijn: we kregen de kans te gaan wonen en werken op een groot stil familielandgoed in Frankrijk, terwijl we zelfs de taal amper machtig waren. Pluk de dag, grijp je kansen en maak er het allerbeste van: dat was ongeveer de insteek (en nòg,elke dag, ploeter ik op dat frans….wat heb ik een respekt voor buitenlanders die op echt kontaktnivo het nederlands hebben geleerd!)
Op het landgoed leven een herder en zijn vrouw en honderden schapen. En ja, dààr voor t eerst zag ik -met stijgende verbazing- een border collie aan het werk. Bijna in àlles het tegendeel van de bouvier: razendsnel, wendbaar, beheerst, intelligent (met alle voor- èn nadelen), een enorme wil tot (samen-)werken… Ik keek m’n ogen uit. Absoluut onmisbaar bij de “vluchters” die hier leven in grote weides en in de velden, en die alleen al voor hun vaccinaties en ontworming regelmatig naar de schaapskooi gehaald moeten worden.
Tja, en de rest laat zich raden: een nestje pups, 2 zullen op het landgoed blijven om straks voor het werk ingezet te gaan worden. Cleo en Collie gaan, samen met onervaren buurvrouw en ikzelf, een heerlijk eerste levensjaar in. De opvoeding blijkt “een fluitje van een cent”, als je het regelmatig/zorgvuldig/met voldoende uitdaging aanpakt. Er is veel te beleven in de bossen en op de velden, de zusjes spelen graag en we “vlechten” de basisgehoorzaamheid erdoorheen. We proberen steeds voor de volgende dag goede plannetjes te maken (zie foto) en voor mij is het ook nog eens de broodnodige les frans. Hoe meer de “dressage” in zicht komt, des te moeilijker wordt het. En verkeerde gewoontes zijn (wat een andere ervaring dan met bouviers) supersnel aangeleerd. We zitten er nog volop in: èn de honden èn wijzelf hebben nog een lange weg te gaan. Maar we zijn gegrepen door het “virus”, door de bijzondere kwaliteiten van de borders, we willen leren en ontwikkelen. En dan kan het ook een nadeel zijn om zo ver van de bewoonde wereld te leven, zonder clubs, of trainers of trainingscentra of….
En dan de verrassing om in nederland -waar bezoek aan familie en vrienden ons altijd doet terugkeren- het Zwolse trainingscentrum van Dick van Dijk te ontdekken: “zomaar” 2 weekenden kon ik insteken, zag ik heel veel verschillende mensen met hun honden werken, deed ik ideeën op, kreeg ik suggesties aangereikt, zowel tav schapen- als honden- als handlergedrag.
Dankjulliewèl!
Graag tot ziens, Els Voorhoeve
