Hèt verhaal van Icke Eiling: ze heeft een man, 2 kinderen èn een Border
Ons besluit om een hond aan te schaffen viel (eindelijk ) in het jaar 1998.Al vanaf mijn kindertijd was dit voor mij een droomwens. We kwamen in contact met een familie waar hun hond Eve in blijde verwachting was. Vader Doeri was een goede werkhond en moeder Eve is een kleindochter van een beroemde engelse opa. Er waren al een aantal gegadigden voor de pups, maar het liefste pupje bleef over. Niet gretig genoeg. Voor mij was het een grote stap om dit hondje te nemen, daar ik van huis uit niet opgegroeid was met een hond. Wat wist ik er nou van? Gelukkig zijn er voor zulke mensen prachtige boeken, en misschien over Borders wel extra veel.
De vraag bleef of Ik het wel zou kunnen, een pup opvoeden is misschien ook nog een vak apart. Het hondje kwam bij ons wonen in de zomer en mocht meteen mee op vakantie met de caravan. Dit had voor,- en nadelen. ‘S-Nachts verbleef onze Joeri in de voortent, maar ‘s-morgens was hij dan soms de hort op en dan vonden we hem tussen de geiten , kauwend op geitenkeutels die voor een pup schijnbaar een delicatesse vormen.
Na de zomervakantie neem ik met Joeri deel aan een puppycursus, waar we als 1e eindigen. Voor gewone honden is een border eigenlijk geen partij. Ook de gehoorzaamheidstraining verloopt goed. Joeri is het alleen gauw zat, want na 4 lessen weet hij het allemaal wel. Gapen was er nog net niet bij. We willen nog meer leren! De rest van de groep (voornamelijk de hondjes) snappen het nog steeds niet, dus wachten we maar rustig tot we examen mogen doen. Ook hier slagen we cum laude.
Het wordt mij langzamerhand duidelijk dat Joeri meer wil. Hij wil werken en ik geef ons op bij de behendigheidscursus. Dat bleek een flop. Een te grote groep. Wachten en nog eens wachten. Niets voor ons.
We besluiten verder te kijken en komen bij Dick terecht. En ja hoor, dit was voor Joeri het einde! We besloten (mede op aandringen van Dick) dat alleen ik met Joeri bij de schapen zou gaan werken, omdat Joeri mijn hond is. Mijn man Ruud maakt hem af en toe lekker moe met een balletje, Dick is hier niet zo blij mee, maar goed dan maar niet perfect! Ruud heeft soms ook wat in te brengen.(geintje, Dick). Ik ben nu 3 jaar bij de club en het gaat op en af. De ene keer beter dan de andere keer. Toch hebben we er wel lol in. De gezelligheid bij de club telt natuurlijk sterk mee. Bij de afgelopen wedstrijden probeerden we allemaal een steentje bij te dragen zodat we er nu op terug kunnen zien dat alles perfect is verlopen.
Ook voor de kinderen is het altijd leuk. Ze spelen met elkaar en je hoort ze niet. Dit mede omdat er altijd genoeg te snoepen en smullen valt want ook Anneke heeft haar gedeelte van de organisatie altijd goed op een rij.
Onze Dick ziet veel, ook al denk je soms van niet. Soms moet hij mij nog even extra uitleg geven. Jammer dat ik niet zoveel verstand van schapen heb, maar dat zal met de tijd ook wel komen.Door schade en schande worden we langzamerhand toch wel wat wijzer. Het meedoen aan een wedstrijd is een ramp als je zoals ik op bent van de zenuwen, dus kijk op zo’n moment maar even niet naar mij. Gelukkig is Anneke er ook voor de ontspanning en dan lukt het een stuk beter. Het gaat uiteindelijk om het plezier dat je samen met je hond er aan beleeft en dat doen we!
Groetjes, Icke.